Fransa

Çocuk Ticareti & Yasadışı Evlat Edinmeler (1900’ler)
Fransa’da 19. yüzyıl sonu ve 20. yüzyıl başında
yoksul çocukların veya yetimlerin “para karşılığı” verilmesi yaygındı.

Yoksulluk, savaşlar (özellikle I. Dünya Savaşı)
ve şehirleşme nedeniyle birçok aile çocuklarına bakamıyordu.

Bu dönemde çocuklar gayriresmî yollarla evlatlık veriliyor
ya da çiftliklere, fabrikalara iş gücü olarak veriliyordu.

“Faiseuses d’anges” (Melek Yapıcılar) denilen kadınlar,
bakamayacak durumda olan kadınlardan bebek alır,
bazen bakar bazen de başka ailelere “satar”
ya da bebekleri ölüme terk ederdi.

Bu kadınlar, hem yasadışı kürtajlar
hem de yasadışı çocuk alım-satımıyla ilişkilendiriliyordu.

✅ 2. “Placeuse d’enfants” Skandalı
(Çocuk Yerleştiriciler Skandalı)
yüzyıl başında, Fransa’da bazı özel aracı kadınlar
(placeuse d’enfants) çocukları
“geçici bakıcı ailelere” yerleştirme işini yapıyordu.

Ancak birçok çocuk bu sistemde sömürüldü,
aç bırakıldı veya satıldı.

Çocukları, yoksul kırsal ailelere iş gücü olarak veriyor;
bazen açıkça para karşılığı yerleştiriyorlardı.

Denetim çok zayıftı ve ölüm oranları yüksekti.

✅ 3. Savaş Yıllarında Yetim Ticareti
I. Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında,
yetim çocuklar büyük bir sosyal kriz haline geldi.

Bazı vakıf ve kiliseler yardım adı altında
çocukları yoksul ailelere veya iş gücüne ihtiyaç duyan kişilere “yerleştirdi”.

Yasal evlat edinme prosedürleri yok denecek kadar zayıftı.

Resmî belgelerle değil,
bazen sadece sözlü anlaşmalarla çocuklar “elden çıkarılıyordu”.

✅ 4. 20. Yüzyıl Ortaları (1940’lar–1960’lar)
Dünya Savaşı sonrasında benzer durumlar yaşandı:

Kimsesiz çocuklar bazen yasa dışı yollarla satıldı veya evlat edinildi.

Özellikle Cezayir Savaşı sırasında,
Fransız sömürgelerinden getirilen çocuklar kötü muamele gördü.

“Filière marseillaise” gibi yasadışı evlat edinme ağları ortaya çıktı.

Fransa’da bu olaylar genelde bireysel,
yerel veya yasa dışı ağlar üzerinden yürüdü.
İsviçre veya İngiltere’deki gibi devlet destekli,
merkezi bir program olmadı.
Ancak sonuç benzerdi:
Yoksul, yetim ya da “istenmeyen” çocuklar,
ağır sömürüye uğradı.
1900’lü yılların başlarında Fransa’da “çocuk satışı”
olarak doğrudan adlandırılan olaylar,
İsviçre’deki Verdingkinder
veya İngiltere’nin Child Migrant Programme’ı
kadar sistematik değildi;
fakat Fransa’nın da yoksul çocuklar,
yetimler ve gayri meşru çocuklar üzerinden karanlık bir tarihi bulunuyor.

Fransa’daki yapı, ekonomik zorunluluklar altında
devlet-kilise-vakıf iş birlikleriyle
çocukların çalışma gücü için yerleştirilmesine dayanan
karanlık bir tarih barındırıyordu.